Nauka i ludzie nauki to książka przedstawiająca polskich uczonych w dwóch komplementarnych perspektywach. W pierwszej części ukazuje ciekawe i mało znane aspekty pracy i życia najwybitniejszego przedstawiciela polskiej nauki doby nowożytnej, Mikołaja Kopernika. Kolejne części koncentrują się na dokonaniach mniej znanych uczonych, których praca złożyła się na zbiorowy wysiłek związany z badaniami naukowymi, z kształceniem rzesz studentów oraz upowszechnianiem zdobyczy nauki w społeczeństwie. Czytelnik ma dzięki temu wyjątkową sposobność poznania wielu interesujących postaci i ich dzieł.

„Nowożytność w Polsce miała wiele analogii i podobieństw do nowożytności ogólnoeuropejskiej. Jednym z takich wspólnych obszarów był rozwój nauki i rodzimych elit intelektualnych od drugiej połowy XV wieku. Podobnie jak uczelnie wyższe w innych krajach, tak i w Polsce kluczową, trudną do przecenienia rolę odegrały uniwersytety w Krakowie i w Wilnie. W całej Europie doskonałym podglebiem i zaczynem nowożytnego przy¬spieszenia intelektualnego były renesansowy humanizm, odkrycia geograficzne i wynalezienie druku, które to czynniki zbiegły się niemal w tym samym czasie. Nowożytna Rzeczpospolita aktywnie uczestniczyła w wymianie myśli i kadr naukowych na kontynencie, o czym świadczą choćby matrykuły polskich i zagranicznych uniwersytetów, podróże naukowe młodych ludzi i polskie księgozbiory. Najbardziej rozpoznawalnym naukowcem nowożytnej Polski jest nie¬wątpliwie Mikołaj Kopernik. Świat nauki postrzega go przede wszystkim jako twórcę systemu heliocentrycznego, bo było to największe dzieło jego życia. Jedna książka wpłynęła na zmianę oglądu Wszechświata. W niniejszym tomie znalazły się artykuły bezpośrednio odnoszące się do życia i twórczości Mikołaja Kopernika, ale zaprezentowano również postacie i środowiska związane z polską nauką w nowożytności, które dotąd były nieco słabiej rozpoznane.” (ze Wstępu).